Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Η τρίτη γραφή του "Θαμμένου λιμανιού"

Όταν ο Ουνγκαρέτι έγραφε «εκεί φτάνει ο ποιητής / και στο φως ξαναγυρίζει ευθύς / με τα δικά του τα άσματα / και τα σκορπίζει. / Από τούτη την ποίηση / μου απομένει κατάλοιπο/ εκείνο το τίποτα / από μυστικό που παραμένει ανεξάντλητο»[1]  επέμενε στο σημείο της κατάδυσης του ποιητή (είναι το εκεί (vi), το λιμάνι με το θησαυρό της Ποίησης που ενταφιάστηκε στο σκοτεινό βυθό[2] της Κτίσης) και στο χρόνο της ανάδυσης (είναι το ευθύς (poi) της επιστροφής στο φως της Πλάσης): οι δύο προσδιορισμοί προτάσσονται και βέβαια υπογραμμίζονται. Επέμενε όμως και στον εναγώνιο και κοπιώδη χαρακτήρα αυτής της κίνησης: “και, και (e, e)”.